Projekt, wykorzystujący 35 reflektorów podkreślił architektoniczne walory świątyni. Dwanaście reflektorów wkomponowano w ziemię, cztery umieszczono na dedykowanych słupach, jeden wykorzystał istniejącą infrastrukturę drogową, a osiemnaście zamontowano na murach kościoła i plebanii.
Ta przemyślana instalacja świetlna, zrealizowana dwie dekady temu, do dziś stanowi integralną część krajobrazu Bolesławca, wzbogacając jego estetykę i podkreślając sakralny charakter placu Zamkowego.
Historia kościoła przed 1945 rokiem
Kościół ewangelicki w Bolesławcu, którego historia sięga XVIII wieku, stanowi przykład burzliwych losów architektury sakralnej na Śląsku. W 1752 roku król Fryderyk II Wielki przekazał teren pod budowę świątyni gminie protestanckiej. Prace budowlane trwały cztery lata, a w 1756 roku wzniesiono prostokątny zbór z jednoprzestrzennym wnętrzem i emporami.
W 1835 roku dobudowano neogotycką wieżę projektu Friedricha Engelhardta Gansela, architekta zasłużonego dla Bolesławca. Na wieży zawisły trzy dzwony, które po raz pierwszy rozbrzmiały w noc sylwestrową 1935 roku. Nowe dzwony, odlane w 1927 roku, nosiły imiona Marcina Lutra oraz pastora Woltersdorffa, trzeci zwany był dzwonem Dziecięcym. Niestety, w czasie II wojny światowej zostały one skonfiskowane i przetopione na potrzeby wojska.
Po 1945 roku, kościół, pozostając w rękach ewangelików zaczął popadać w ruinę ze względu na brak środków na jego utrzymanie. W 1966 roku władze miasta przejęły obiekt, urządzając w nim magazyn. W wyniku katastrofy budowlanej i dalszej dewastacji budynek został zniszczony w znacznym stopniu.
Czasy Polski Ludowej
Przedsięwzięcie kurii arcybiskupiej, mające na celu przekształcenie odbudowanego kościoła ewangelickiego w świątynię katolicką, osiągnęło pomyślny finał dnia 31 lipca 1968 roku. Wówczas to Wydział do Spraw Wyznań przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu wyraził zgodę na wydzierżawienie obiektu Kościołowi Rzymskokatolickiemu.
Do koordynacji praw związanych z odbudową obiektu kuria arcybiskupia delegowała księdza proboszcza kanonika Edwarda Bobera. Pierwsze środki finansowe na remont pozyskano dopiero 11 czerwca 1969 roku, co umożliwiło zakup podstawowych narzędzi i rozpoczęcie intensywnych prac. Znaczący wkład w odbudowę kościoła wnieśli parafianie, angażując się społecznie, bez oczekiwania na gratyfikację.
W prace włączyły się również kobiety oraz siostry zakonne, które wspierały robotników poprzez przygotowywanie posiłków. Stworzenie nowej świątyni wymagało znacznego poświęcenia, pracy i wysiłku, jednakże dzięki temu już 23 grudnia 1969 roku rozpoczęto przygotowania do pierwszej mszy, a tym samym oddano nową świątynię do użytku wiernych.