W 1946 roku burmistrz Bolesławca Mieczysław Żójdź apelował do władz, że na terenie miasta nie ma czynnych szpitali. Ich rolę tylko częściowo spełniały: Evangelische Diakonissenheim und Hospital przy ul. Marsz. Stalina nr 12 (dzisiaj ul. Jeleniogórska), Zakład św. Józefa przy ul. B. Kubika nr 4 oraz trzeci Szpital chorych na tyfus przy ul. Vorwerkstrasse nr 6 (dzisiaj ul. Łukasiewicza).
W Nowogrodźcu w tym czasie działał prowadzony przez siostrę zakonną Marię Krajczy szpital należący do Zgromadzenia Sióstr Elżbietanek we Wrocławiu. Nowogrodzki szpital przy ul. Cichej nr 4 nie miał lekarza, ale był za to dobrze wyposażony. I kiedy 2 grudnia 1946 roku otworzono w Bolesławcu szpital powiatowy, by go wyposażyć „wzięto” sobie sprzęt z Nowogrodźca, w tym, na wagę złota w tamtych czasach, aparat rentgenowski.
W styczniu 1948 roku Elżbietanki rozpoczęły spór i dochodziły praw własności przed Prezydium Powiatowej Rady Narodowej. Sprawa zakończyła się sukcesem sióstr. Powiatowy szpital w Bolesławcu musiał ponieść opłaty związane z dzierżawą bezprawnie zabranego siostrom sprzętu.
W ten sposób zaczął funkcjonować szpital powiatowy, a szpital w Nowogrodźcu pozostawiony bez sprzętu i kadry nie mógł odegrać poważnej roli i zmieniony został na placówkę opieki paliatywnej.
Informacje o szpitalu zaczerpnięte zostały z publikacji „Powiat bolesławiecki w latach 1945-1950”, Adam Baniecki, Bolesławiec 2019.
Historia szpitala powiatowego dostępna jest na stronie ZOZ Bolesławiec.