Początki zwyczaju święcenia pokarmów w Europie sięgają wczesnego średniowiecza, najprawdopodobniej VII wieku. Wówczas to Kościół, starając się wykorzenić pogańskie praktyki i włączyć je w obręb chrześcijańskiej liturgii, zaczął poświęcać te elementy, które miały szczególne znaczenie w wiosennym przebudzeniu. Jedzenie, które przez cały Wielki Post było zakazane lub ograniczone, nabierało symbolicznego znaczenia odrodzenia i nadziei.
Pierwotnie święcono przede wszystkim baranka – symbol Chrystusa Zmartwychwstałego. Z czasem, do koszyczka wielkanocnego zaczęły trafiać inne produkty, takie jak chleb – symbol ciała Chrystusa, jajka – symbol nowego życia, sól – symbol oczyszczenia i ochrony przed zepsuciem, wędliny – symbol dostatku i radości oraz ciasta – symbol umiejętności i słodyczy życia.
Kolejne wieki przyniosły rozwój i ugruntowanie tego zwyczaju. W Polsce, pierwsze wzmianki o święceniu pokarmów pochodzą z XIV wieku. Praktyka ta szybko rozprzestrzeniła się na terenach wiejskich, gdzie mocno zakorzeniła się w świadomości społecznej. Święcenie pokarmów stało się nie tylko religijnym rytuałem, ale również ważnym elementem budowania wspólnoty i okazją do spotkania.
Dziś, zwyczaj święcenia pokarmów, pomimo zmieniającego się świata i sekularyzacji, wciąż pozostaje żywy i popularny w wielu krajach, w tym szczególnie w Polsce. Jest to nie tylko wyraz religijnej wiary, ale również przypomnienie o bogatej historii i tradycji, które łączą pokolenia.
Koszyczek wielkanocny, wypełniony poświęconymi pokarmami, jest symbolem radości ze Zmartwychwstania Chrystusa i zapowiedzią lepszego, odrodzonego życia. Uświęcone potrawy mają zapewnić błogosławieństwo i obfitość na cały rok, a wspólne spożywanie ich w gronie rodziny symbolizuje jedność i miłość.