Mieszkańcy Bolesławca spa cerując po swoim mieście czy oprowadzając gości przychodzą często do rynku i zatrzymują się przed ratuszem. Jest to przecież centralny punkt najstarszej części miasta.
Tradycją miast w wiekach średnich było wznoszenie specjalnego budynku dla rajców miejskich. Tak było i w Bolesławcu. Pierwszy taki budynek stanął po wykupie wójtostwa w 1340 r. Płonie on w czasie wojen husyckich. Nowy murowany budynek został wzniesiony w 1432 r. Bolesławiecki ratusz nie został umieszczony na śródku rynku, lecz wyraźnie z boku placu targowego. Wyjaśnie nie tego pozostaje w bezpośrednim związku z przebiegiem głównego szlaku handlowego w obrębie miasta, który wbrew obowiązującej zasadzie nie wiązał się z żadną określoną pierzeją rynku tylko skierowany był po przekątnej placu. Wskazuje na to położenie dwóch najważniejszych bram: Dolnej u wylotu ul. Prusa i Górnej przy ul. Sierpnia 80. Główna fala ruchu komunikacyjnego związanego z arterią wschodnio-zachodnią miała kierować się ukosem przez rynek, gdzie krzyżowała się ze szlakiem kupieckim z południa. Ulokowanie bryły ratusza na uboczu wyjeżdżonego traktu było w pełni uzasadnione.
Rajcy miejscy dbali o swą siedzibę i w 1524 r. rozpoczęli budowę nowego ratusza. Rozbudową kierował znakomity budowniczy i architekt ze Zgorzelca Wendel Roskopf. Prace zakończono w 1535 r. Według relacji współczesnych był to budynek piętrowy, o bogatej architekturze wnętrz, z pomieszczeniami dla rady miejskiej i handlu. Sala Rady mieściła się na pierwszym piętrze. Obok znajdowała się sala rozpraw sądowych oraz stoiska handlowe dla płócienników, szewców i kuśnierzy. W latach 1741-1756 wydzielono tu również salę modłów protestanckich, ponieważ gmina ta nie posiadała pomieszczeń kultowych.
Parter mieścił winiarnię z mieszkaniem dzierżawcy, stoiska przędzy, wagę miejską i skład drewna. Mieszczanie troszczyli się o stan i wygląd ratusza. W roku 1665 i 1685 wyłożono płytami z piaskowca wartowickiego bardziej uczęszczane sale i winiarnię. W latach 1659-1660 wykonano nowe opaski okienne i odrestaurowano salę Rady, a w 1722 r. ozdobiono ją malowidłami legnickiego artysty Jana Ignacego Knechtela. Najczęściej remontowano jednak wieżę, która aż czterokrotnie była niszczona pożarami.
W 1776 r. rozpoczęto generalną przebudowę ratusza, która nadawała budynkowi dzisiejszy barokowy wygląd. Prace zakończono w 1781 r. wzniesieniem monumentalnych schodow od strony zachodniej.
Dzisiejszy wygląd ratusza, po przebudowie w latach 1964 - 1967 niewiele różni się od postaci jaką nadano mu w XVIII w. jeśli nie liczyć zlikwidowanych kolebkowych sklepień w kilku pomieszczeniach na I piętrze oraz zbudowanej nowej wewnętrznej klatki schodowej.
W kompleksie brył powiązanych wewnętrznie korytarzami i schodami łatwo wyróżniają się trzy odrębne bloki budowlane o różnej kubaturze i odmiennym wystroju. Najmniejszy to budynek północny zwieńczony ośmiokątną wieżą, opartą na czterokątnej podbudowie. Mury tego obiektu pochodzą z XV w. i stanowią najstarszą część ratusza. Z dobą gotyku wiąże się dolna kwadratowa część wieży i jej górny ośmioboczny trzon, jak o tym świadczy rycina z 1603 r. Natomiast kamienna balustrada oraz bombiasty hełm z prześwitem pochodzą z początku XVIII w. Dwa pozostałe budynki mają charakter barokowy, zachowały się piękne barokowe portale przy wejściu do sali uroczystości świeckich i restauracji "Sawanna".
Obecnie władze miasta przeprowadzają remont ratusza. Cieszy oczy pięknie odnowiony nowy dach. Po remoncie ratusza ma stać się ponownie siedzibą władz miasta.
Z dziejów miasta. Ratusz
Reklama
Reklama
Reklama