Mecenasi i miasto

Logo gazety „Głos Bolesławca”
fot. Głos Bolesławca Wpis archiwalny – Głos Bolesławca.
istotne.pl 3977 bolesławiec

Reklama

Rzemieślniczej Spółdzielni Wielobranżowej w Bolesławcu "stuknęło" właśnie 30 lat pracy w lokalnym środowisku. Co ważniejsze – zaslużony jubilat trzyma się dobrze w trudnych czasach ekonomicznego kryzysu i ani myśli o plajcie... Jak to jest możliwe? Pytamy prezesa Stanisława Domowicza.
- Od daty zarejestrowania w r. 1962 przez Sąd Wojewódzki w Legnicy przeżywaliśmy wzloty i upadki, ale zawsze korzeniami mocno tkwiliśmy w lokalnym środowisku, służyliśmy miastu, zbierając doś­wiadczenia i wyciągając wnioski z kolejnych "zakrętów historii". Do dziś żyje i aktywnie działa dwóch spośród członków-założycieli – panowie: Bolesław Kwiatkowski i Stanisław Ignaczak, którzy po­twierdzą tę opinię. Liczyliśmy głównie na siebie, wierzyliśmy w pracę i inwestowanie, zabiegaliśmy o solidność i renomę rzemieśl­niczej roboty, a to musiało dać efekty. Dziś np. mamy w spółdzdelni specjalistów wszystkich branż budowlanych i możemy na zlece­nie budować dom od fundamentów po dach, pod przysłowiowy "klucz". Dotyczy to nie tylko mieszkań, ale nawet całych fabryk.
Znaczącym etapem rozwoju RSW było wybudowanie własnym sumptem bazy biurowo-magazynowej w latach 1987-1989. Korzy­staliśmy z pieniędzy rzemieślni­ków, inwestycję rozliczyliśmy w całości, a to lokalny fenomen: kłuje w oczy "pałacyk", który ma na­wet wielką salę klubową, ale przede wszystkim zarabia na siebie poprzez zlokalizowaną na parterze hurtownię materiałów budowla­nych o konkurencyjnych cenach.
Rok 1991 RSW zamknął się kwotą 17,5 miliarda zł, z tego 2,5 mld zł wzbogaciło miejski budżet, nie licząc podatków od wynagrodzeń i innych wpływów. Dodajmy hojny mecenat na rzecz biednieją­cych szkół nr 3, 4, 8 i 9, Liceum Ogólnokszatałcącego i Domu Dziecka, pomoc służbie zdrowia w zakupie leków, wreszcie szkolenie uczniów przez wielu rzemieślni­ków na własny koszt. Przez wiele lat opłacało rzemiosło remont i konserwację ratuszowego zegara, pomagało przedszkolom, nie odmawiało pomocy rajcom miej­skim, utrzymywało estetyczny stan wnętrza placówek oświato­wych, restaurowało elewacje ryn­kowych – i nie tylko – kamie­nic. Najnowszym dziełem rzemiosła jest adaptacja i remont ka­pitalny budynku szkoły zawodo­wej przy ul. Świerczewskiego, w którym pracowaliśmy od świtu do nocy, nierzadko na kredyt i słowo honoru, bo przecież oświata nie... pachnie groszem... Dziś dzieło chwali mistrza, dlatego wymieńmy kilka nazwisk ludzi szczególnie zasłużonych: Jana Oleśkowa, Ryszarda Boluka, Stanisława Nazara, Jana Romana, Ryszarda i Bogusława Dzidę, Zenona Neubauera, Kazimierza Wasilewskiego i Beniamina Abramowicza. To także bezsporny sukces dyrekto­ra MZEAS, p. Danuty Pielińskiej, która reprezentowała inwestora – jeleniogórskie Kuratorium. Nie trzeba dodawać, że nieraz po kilka miesięcy cierpliwie czekaliśmy na rozliczenia, za to nowej szkoły można miastu pozazdrościć...
Do końca wakacji powinna być gotowa tutaj sala gimnastyczna, można też zakończyć budowę łącznika – zaplecza rekreacyjnego szkoły, rzemieślnicy są gotowi podjąć się tych prac. Ich nie trzeba reklamować, oni się po prostu sprawdzili w służbie miastu. Przekonało się o tym MPGM coraz częściej zlecając rzemieślnikom odnawianie starzejącej się substancji mieszkaniowej grodu nad Bobrem.
I jeszcze jeden ważny szczegół. Instytucja ta stanowi prawdziwą kopalnię społeczników, ludzi zaan­gażowanych bezinteresownie na rzecz lokalnego środowiska. Dłu­goletni prezes TMB, pan Edward Sobczyński, wiele lat kierował właśnie pracą RSW zawodowo, czyniąc to wyjątkowo skutecznie. Cóż dziwnego, że pozostał tu do dziś kult etosu pracy, do którego z trudem powracamy w innych instytucjach życia zbiorowego?
Czy lokalne rzemiosło ma szan­sę przetrwania kryzysu ekonomicznego i sprawowania dalszego mecenatu nad starzejącym się miastem?
PS To nasz wspólny interes i warto o tym pamiętać.

Reklama