Bolesławiec na początku XX w. został połączony z mniejszymi miejscowościami powiatu linią kolejową. Było to uzupełnienie państwowej kolei, która została zbudowana w naszym mieście w połowie XIX w. W 1906 r. powstało połączenie z dworca Bolesławiec Wschód do Nowej Wsi Grodziskiej.
Linia kolejowa wraz z całą infrastrukturą należała do Spółki Akcyjnej Bolesławiec – Nowa Wieś Grodziska. Wykonawcą przedsięwzięcia była berlińska firma Lenz & Co., która posiadała doświadczenie w budowie i obsłudze linii kolejowych na Śląsku.
10 kwietnia 1906 r. linia jednotorowa o długości około 25 km została oddana do użytku. Stacje rozmieszczone były: w Bolesławcu, Warcie Złotnickiej, Iwinach oraz Raciborowicach Górnych. Dodatkowo na trasie było 6 przystanków: w Godnowie, Kruszynku, Warcie Bolesławieckiej, Raciborowicach Dolnych, Grodźcu Zamczysku i Rożnowcu.
Wybudowano także odgałęzienie z Warty Złotnickiej do Warty Złotnickiej Zachodniej z 2 przystankami, oddane 1 października 1907 roku, a podczas budowy kopalni miedzi powstały bocznice do kopalni Konrad i Lubichów.
Infrastruktura na tej trasie przetrwała okres II wojny światowej w dość dobrym stanie. W 1945 r. została przejęta przez PKP i powstał przystanek w Czaplach Kamiennych, a w 1969 r. utworzono nowy przystanek: Bolesławiec Piastów.
Do 1976 r. odbywał się tu regularny ruch pasażerski, a linię dla składów towarowych zamknięto 28 listopada 2000 r. Przez kilkadziesiąt lat trasa kolei żelaznej służyła mieszkańcom w dotarciu do miejsca pracy, turystom ułatwiała zwiedzanie regionu, a lokalnym kopalniom – zbyt wydobytych bogactw natury.
Dziś świetność trasy możemy podziwiać na starych kartach pocztowych, które przetrwały do naszych czasów. W przeciwieństwie do infrastruktury kolejowej na trasie Bolesławiec – Nowa Wieś Grodziska.
Sebastian Zielonka – historyk, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizacja: archiwistyka i dokumentalistyka konserwatorska. Interesuje się historią regionu i życia społecznego Europejczyków w XX w.. W wolnym czasie podróżuje.