O oleicy krówce napisali na swojej stronie leśnicy z Nadleśnictwa Dojlidy.
Czemu ten owad jest tak groźny?
Iwona Jóźwicka:
- Oleica krówka to gatunek chrząszcza z rodziny majkowatych o ciemnogranatowym, niebieskoczarnym lub czarnym ubarwieniu ciała z metalicznym połyskiem.
- Występuje na terenie całego kraju, spotykana jest dość rzadko. Preferuje zbiorowiska traw na nasłonecznionych terenach, polanach, łąkach.
- Jest duża – długość ciała może wynosić nawet 35 mm. Owady dorosłe mają skrócone pokrywy skrzydłowe i duży, pękaty odwłok. Samice są znacznie większe od samców. U samca czułki są „złamane” – dzięki czemu łatwo odróżnić płcie.
- Owady dorosłe można spotkać od kwietnia do czerwca.
- Nazwa oleicy wywodzi się stąd, że podczas sytuacji stresowych owad wydziela oleistą żółtą ciecz, zawierającą silnie trującą związek chemiczny – kantarydynę (zaliczaną do grupy terpenów), jedną z najsilniejszych toksyn występujących w przyrodzie.
- Dawniej kantarydynę wykorzystywano w medycynie (pobudza zakończenia nerwowe i błony śluzowe układu moczowo-płciowego), jako afrodyzjak i do produkcji trucizny.
- Dawka śmiertelna dla człowieka wynosi około 0,03 g tej substancji. Chociaż pojedynczy owad nie potrafi wyprodukować aż takiej ilości kantarydyny, to jego „porcja”, może silnie podrażnić ludzką skórę, szczególnie gdy substancja dostanie się do nosa i oczu.
- Istnieją owady, np. ogniczek grzebykoczułki, który pozyskuje truciznę z martwych osobników oleicy po to, by samemu stać się toksycznym.
- Samica oleicy składa kilka tysięcy jaj (nawet do 10 tys.). Larwy oleicy krówki pasożytują na pszczołach z rodzaju pszczolinka i porobnica.
- Wylęgające się larwy gromadzą się na kwiatach i przyczepiają się do odwiedzających te kwiaty pszczół. Często przyczepiają się do „niewłaściwego” owada, przez co nie znajdują dogodnych warunków do rozwoju i giną.
I dodaje:
Larwy przyczepione do odnóży pszczół, dostają się do ich gniazd. Tam zjadają pszczele jaja, potem linieją i przekształcają się w pędrakowate larwy drugiego stadium. Z kolei te larwy odżywiają się pyłkiem i nektarem, który gromadzą w swoich gniazdach pszczołowate. Po powtórnym linieniu powstaje niby-poczwarka, z której wykształca się dopiero poczwarka właściwa, a następnie chrząszcz dorosły (imago). Ten złożony cykl rozwojowy nazywany jest hipermetamorfozą (nadprzeobrażenie).