Kościół pod wezwaniem NMP

Logo gazety „Głos Bolesławca”
fot. Głos Bolesławca Wpis archiwalny – Głos Bolesławca.
istotne.pl 3977 bolesławiec

Reklama

Bolesławiec ma obecnie 5 kościołów parafialnych, jednak świątynia przy ul. Dąbrowszczaków uważana jest powszechnie za najważniejsze sanktuarium na terenie miasta.
Początków tego najstarszego w mieście kościoła musimy szukać w XIII w. Konsekracja świątyni nastąpiła w 1261 r., a jej pierwszym proboszczem był kapłan Włast (Wastens). W czasie wojen husyckich kościół został spalony. Odbudowano go i nadano obecną postać w latach 1482-92.
Jest to kościół halowy, zbudowany z kamienia łamanego, który stanowił najczęściej stosowany budulec w okolicy. Oryginalnym rozwiązaniem architektonicznym jest zachowana do dzisiaj szczytowa ściana zachodnia z ukośną, ceglaną kratką i sterczynami powiązanymi arkadami z krawędzią szczytu.
Mieszczanie dbali o swój kościół i stale go upiększali. Efektem tej działalności są wybudowane w początkach XVI w. portale wejściowe. Najskromniejszy jest portal północny, ostrołuczny, obudowany małą kruchtą, na której wewnętrznej ścianie widnieje data 1516 r.
Portale południowy i zachodni są bardzo okazałe, poprzedzone schodami. Zasady ich kompozycji są podobne, charakterystyczne dla późnego gotyku.
W czasie reformacji kościół przejęli protestanci (1524-1640). W czasie wojny trzydziestoletniej, podczas tragicznego pożaru w 1642 r. kiedy to spłonęło prawie całe miasto, płomienie uszkodziły dach i większość sklepień kościelnych. Katolicy przejęli świątynię w 1648 r., ale dopiero w 1655 r. uzyskali niezbędne fundusze aby przystąpić do odbudowy kościoła. Prace ukończono dopiero w 1692 r. Odbudowany kościół starano się odpowiednio wyposażyć. Po dzień dzisiejszy zachwycają nas: ołtarz główny, ambona, chrzcielnica, liczne płótna.
Ołtarz główny zajmujący całą szerokość prezbiterium jest dziełem Jerzego Leonarda Webera i został wykonany w latach 1723-25. Jerzy Leonard Weber był jednym z najzdolniejszych rzeźbiarzy barokowych na Śląsku. Ołtarz bolesławiecki potwierdza kunszt artysty. Jego centrum stanowi rzeźbiona scena Wniebowzięcia Marii Panny, umieszczona pod dekoracyjnie opracowanym przedstawieniem Trójcy Św. Cała ta kompozycja ujęta w promienistą mandorlę żywo odcina się od spokojnych posągów świętych, ustawionych na cokołach prospektu. Efekt ołtarza podnosi jeszcze malatura w partiach architektonicznych imitująca marmur.
Ambona pochodząca z połowy XVIII w. jest ciekawą kompozycją złożoną z pudła kazalnicy, wiodących do niej schodów oraz pięknego wysoko spiętrzonego baldachimu. Szczególnie urokliwy jest baldachim dzięki lekkości liściastych elementów i rzeźb. W parapecie kazalnicy znajdują się popiersia ewangelistów, a w zapiecku ukazana jest Trójca Św.
Równie piękna jest pochodząca z 1727 r. chrzcielnica. Chrzcielnica, w formie głębokiej misy, unoszona przez postać anioła w przyklęku - stoi na podwyższeniu ujętym w płytkowo-ażurową balustradę. Tło dla niej stanowi dużych rozmiarów obraz ze sceną Chrztu w Jordanie, zawieszony na ścianie i ujęty w szeroko zakomponowaną dekorację snycerską.
Wewnętrzny wystrój kościoła, jak i bryła budowli niewiele się zmieniły od XVIII w., mimo renowacji w 1853 r. i 1926-28. Pieczołowicie konserwowany (wymiana posadzki, remont wieży, nowe schody) przez obecnych parafian świadczy o minionej świetności, ale i o kulturze obecnych użytkowników.

Reklama