Autorka bloga islamistablog.pl opowiada o swojej wizycie w Aleppo w 2017 roku, całość przeczytacie klikając TUTAJ. Podajemy fragment wpisu.
Poznałam Hanę. Stała przed resztkami domu, milcząca jak wszyscy. Ale wystarczyło życzyć jej dobrego dnia, zapytać czy tu mieszka, jak się czuje. Słysząc pytania, kobieta jakby się przebudziła i nagle chciała odpowiedzieć na wszystkie na raz, byleby zdążyć to wszystko z siebie wyrzucić. Męża zabrała wojna. Dwóch synów zabrała wojna. Dom zabrała wojna. Hana została tylko z jednym dzieckiem. Ale nie było w niej rozpaczy, nienawiści, strachu.
I tak stałyśmy na drodze rozmawiając. Nie wiem, ile upłynęło czasu. Słysząc głosy, sąsiedzi Hany wyglądali zza uchylonych drzwi zdziwieni, że ktoś znowu stoi na ulicy i głośno rozmawia tak, jakby znowu było 6 lat temu.
Na pożegnanie podałam Hanie rękę, ale syryjska życzliwość nie rozumie tego sztywnego gestu. Syryjczycy obejmują, ściskają, całują, błogosławią. Jej błogosławieństwa nie miały końca. Syria jest cmentarzem, ale Hana życzyła mi, żebym wróciła szczęśliwie do domu i żyła spokojnie.
Jeśli chcemy coś zrobić dla mieszkańców Aleppo, to myślmy i mówmy o nich jak o prawdziwych, żywych osobach. Wsparcie finansowe na pewno im pomoże, bo dla wielu będzie to ratunek od nędzy i zimna, ale warto zrobić coś jeszcze poza wyciągnięciem portfela z kieszeni. Nie zakładajmy wszystkim masek terrorystów. Już i tak na każdym kroku odziera się ich z prawdy i godności. Pozwólmy im pozostać ludźmi.