Kruszyn po 1945 roku został zamieszkany przez Polaków pochodzących z różnych stron Polski. Do miejscowości przybyli reemigranci z Jugosławii, dawnych Kresów Wschodnich, Polski centralnej i Francji. Nowi mieszkańcy zaczęli tworzyć polską historię tej miejscowości.
Na początku swojego pobytu musieli się zaaklimatyzować w nowym miejscu i podjąć gospodarstwa oraz odbudować infrastrukturę pozostawioną przez Niemców. Osada w wyniku działań wojennych poniosła duże straty w zabudowie oraz wyposażeniu domów. Można je oszacować na około 20% w stosunku do 1939 roku.
W miejscowości na przestrzeni lat 50. i 60. działały liczne organizacje zrzeszające mieszkańców, m.in. Koło Gospodyń Wiejskich, Służba Polsce czy Klub Sportowy. W świecie bez współczesnych mediów odgrywały one bardzo ważną rolę, bo zapewniały poczucie bezpieczeństwa i rozrywkę dla mieszkańców, którzy w wyniku powojennych zmian musieli stworzyć od podstaw życie społeczne w miejscowości.
We wspomnieniach z tamtego okresu pozostały czyny społeczne, odbudowa przedwojennej sali ćwiczeń przeznaczonej na dom ludowy, który służy mieszkańcom do dziś, czy wiata autobusowa przy dzisiejszej ulicy Głównej. W 1957 roku oddano do użytku przetwórnię owoców i warzyw przy ulicy Lipowej, która w pierwszym okresie istnienia zatrudniała 30 osób, niestety, „fabryka” na początku lat 90. została zlikwidowana, a dziś obiekt popada w ruinę.
Ciekawostką jest to, że w okresie letnim były tworzone przedszkola dla dzieci rolników, aby wszyscy mogli pracować przy żniwach, po których organizowano święto plonów i wspólnie się bawiono.
Jednym z największych problemów dla ludzi był brak kościoła, ponieważ przedwojenny budynek uległ zniszczeniu i został rozebrany w latach 60. XX wieku. Staraniem mieszkańców i księży pierwszy budynek powstał pod koniec lat 70. XX w., co znacznie ułatwiło udział w niedzielnej mszy świętej.
Z tamtego okresu zachowały się interesujące zdjęcia, które prezentują najciekawsze momenty z powojennej historii Kruszyna.
Sebastian Zielonka – historyk, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizacja: archiwistyka i dokumentalistyka konserwatorska. Interesuje się historią regionu i życia społecznego Europejczyków w XX wieku. W wolnym czasie podróżuje.