Raciborowice Górne to miejscowość o długiej tradycji oraz interesujących zabytkach. Do 1945 roku była zamieszkana przez ludność niemiecką, a po zakończeniu działań wojennych osiedlili się w niej Polacy repatriowani z dawnych Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej.
Wieś powstała na prawie niemieckim na przełomie XI i XII wieku. Rozwój gospodarczy osady związany był ze złożami wapnia, których eksploatacja dała początek cementowni funkcjonującej do lat 90. XX wieku.
W miejscowości znajduje się kościół katolicki pod wezwaniem św. Michała Archanioła, świątynia powstała na początku XIII wieku w stylu romańskim. W kolejnych wiekach powstało sklepienie krzyżowo-żebrowe, a w II połowie XVI wieku dobudowano wieżę.
W pierwszej połowie XVIII wieku świątynia w Raciborowicach otrzymała barokowy wystrój – zgodnie z wszechobecną modą na barokizację kościołów. Z tego czasu pochodzi m.in. ołtarz główny i ołtarze boczne oraz prospekt organowy, ozdobiony malowidłami przedstawiającymi Drogę Krzyżową.
Wtedy też kościół został zaopatrzony w rzeźby i obrazy barokowe. Wśród nich m.in. drewniane figury św. Jana Chrzciciela, św. Katarzyny i św. Cecylii oraz kamienne rzeźby św. Jana Nepomucena i św. Antoniego.
Mieszkańcy pod względem wiary byli podzieleni, dlatego – po ugruntowaniu protestantyzmu na tych terenach – w 1742 roku rozpoczęto budowę kościoła protestanckiego, którą ukończono w 1796 roku. W 1884 r. dobudowano wieżę, której projektantem i wykonawcą był znany w okolicy architekt bolesławiecki Peter Gansel (autor m.in. przebudowy zamku w Grodźcu).
Po II wojnie światowej budowla popadła w ruinę, wyposażenie przekazano do innych świątyń a w latach 70. pozostałości rozebrano. W 1869 roku otwarto pierwszą aptekę, a w 1872 roku uruchomiono urząd pocztowy.
W XX wieku do miejscowości dotarły najnowsze osiągnięcia techniki. Została doprowadzona linia kolejowa, która oficjalnie funkcjonowała do 15 grudnia 1992 roku, oraz powstało kino.
Dziś możemy podziwiać piękno dawnej architektury na kartach pocztowych, które przetrwały zawirowania losu, oraz malownicze miejsca, które urzekają mieszkańców i gości.
Sebastian Zielonka – historyk, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizacja: archiwistyka i dokumentalistyka konserwatorska. Interesuje się historią regionu i życia społecznego Europejczyków w XX wieku. W wolnym czasie podróżuje.