Kościół powstał zaraz po wojnie, w 1946 roku, kiedy w Łaziskach pojawili się Polacy przesiedleni z terenów wschodnich (dzisiejszej Ukrainy) oraz powracający z Syberii i z terenów dawnej Jugosławii. Do celów kultu religijnego zaadaptowano budynek po przedwojennej świetlicy. W tym czasie nie istniał kościół w Kruszynie a najbliżej zlokalizowaną świątynią był kościół w Bolesławcu.
Dzięki księdzu Andrzejowi Gromadzkiemu z parafii bolesławieckiej oraz dużemu zaangażowaniu mieszkańców Łazisk kościół stał się czynnikiem integrującym miejscową społeczność, co było niezwykle ważne dla budowania wspólnoty ludzi, którzy pochodzili z różnych stron Polski i Europy oraz umacniania polskości na ziemiach odzyskanych.
Przez 68 lat dzięki ofiarności mieszkańców wsi Łaziska utrzymywano kościół w należytym stanie. Przeprowadzano remonty i modernizacje obiektu oraz wystroju wnętrza świątyni. Wyjątkiem była podłoga wykonana z drewna, która wytrzymała niemal 80 lat. Niestety, dziś jej stan jest fatalny. Mieszkańcy Łazisk postanowili przeprowadzić remont tej posadzki oraz wykonać niezbędne prace związane z zabezpieczeniem obiektu przed wilgocią, która dostaje się do wnętrza z powodu braku właściwej izolacji.
W roku 2016 minie 70 lat od osiedlenia się mieszkańców w Łaziskach. W związku z tym przy współpracy z księdzem proboszczem Ludwikiem Maciakiem postanowiono wykonać nową posadzkę w naszym kościele w 2014 roku, aby tym samym uczcić to historyczne wydarzenie. Wartość kosztorysowa nakładów wynosi ok. 109,5 tys. zł.
Od kilku lat mieszkańcy Łazisk gromadzili środki na wykonanie nowej posadzki w świątyni. Zgromadzone pieniądze nie pozwolą jednak na sfinansowanie całego przedsięwzięcia. Dlatego też zwrócono się do Fundacji Polska Miedź o wsparcie finansowe. Wniosek został rozpatrzony pozytywnie. Przekazana została darowizna w kwocie 40 000 zł na dofinansowanie remontu posadzki i dzięki temu całe przedsięwzięcie stało się realne do wykonania w roku 2014.
Mieszkańcy Łazisk to ludzie bardzo pracowici, zgodni o dużym poczuciu patriotyzmu lokalnego, kultywujący tradycje religijne i kulturalne. Większość pierwszych osadników już odeszła od nas, lecz dla nas ważne jest zachowanie dziedzictwa naszych rodziców i przekazanie go następnym pokoleniom.
Autorka: Elżbieta Osuchowska