Pola Nergi. Polka z pochodzenia, przesądna femme fatale. Wamp, który rozkochał w sobie Charliego Chaplina, Rudolfa Valentino i Adolfa Hitlera. Pod koniec życia – zapomniana – zamieszkała z przyjaciółką na farmie w Teksasie. Jej życie to ekscytująca historia wolnej kobiety-artystki.
W poniedziałek, 11 stycznia, w Dyskusyjnym Klubie Filmowym można będzie obejrzeć dwa filmy: „Bestię”, jeden z pierwszych filmów Poli Negri, oraz amerykański film dokumentalny o artystce „Życie jest snem w kinie” w reż. Mariusza Kotowskiego. W holu kina Forum przygotowana jest wystawa poświęcona aktorce (oryginalne pamiątki dotyczące życia gwiazdy oraz zbiór plakatów do filmów z udziałem Negri). Niemy film „Bestia” ilustrowany będzie muzyką na żywo. W roli tapera (osoby grającej na pianinie, tworzącej podkład muzyczny do wyświetlanych scen) wystąpi Daniel Połeć „Lopez”.
Urodzona w Polsce Pola Negri podbiła Amerykę i świat nie tylko swoją urodą i talentem, ale też ekscentrycznym zachowaniem i nietuzinkowym życiem. Jeśli uważacie, że ustatkowana Madonna z dziećmi, Angelina Jolie z tatą Pittem szokują, to najwyższy czas poznać prawdziwą kobietę-wampa.
W czasie, kiedy samodzielne kobiety były uważane co najwyżej za prostytutki, Pola Negri spacerowała po ulicach z lampartem na smyczy i bulwersowała przechodniów swoimi wymalowanymi na czerwono paznokciami u nóg. Podbiła kino nieme i zdetronizowała inną wielką gwiazdę Hollywood, Glorię Swanson. Ich walkę nazwano „kocią wojną”. Pola była bardzo przesądna i w momencie, gdy w studio kot przebiegł jej drogę, natychmiast wracała do swej rezydencji. Swanson hodowała więc całe gromady kotów, a jej garderobiane czatowały tylko na Polę z kotami na rękach i puszczały je wprost na przechodząca aktorkę.
Miała romanse z takimi gwiazdami jak Charlie Chaplin i Rudolf Valentino. Ale pierwszego rzuciła, bo był zbyt zaborczy, a po śmierci drugiego nie zamierzała rozpaczać całe życie. Brak widocznego żalu po śmierci bożyszcza wielu kobiet nie przysporzył jej sympatii widzów. To i jej wiek spowodowały załamanie amerykańskiej kariery. Pola miała już trzydzieści lat, co w tamtych czasach czyniło ją starą i nieatrakcyjną kobietą, musiała więc ustąpić miejsca młodszym koleżankom. Ona natomiast chciała mieć dzieci i w końcu prawdziwą rodzinę. Jednocześnie w kinematografii rozpoczęła się era filmów udźwiękowionych. Pola natomiast słabo znała angielski i miała chrapliwy głos. W tym czasie stała się więc tak niepopularna, że Paramount odmówił użycia jej imienia na reklamach.
Wróciła do Europy, gdzie odkryto ją dla kina dźwiękowego. Po czasie podpisała czteroletni kontrakt filmowy w faszystowskich Niemczech. Była bowiem uwielbianą gwiazdą Adolfa Hitlera. Karierę niemiecką zakończyła decyzja Goebbelsa, zakazująca angażowania jej do filmów z powodu rzekomo żydowskiego pochodzenia. Uciekła do Stanów, cały majątek zostawiła w Europie. Zamieszkała w San Antonio w Teksasie z przyjaciółką – kompozytorką Margaret West (niektórzy domniemywali, że nie była to tylko przyjaźń). Zmarła 1 sierpnia 1987 r. Pochowana została w Los Angeles.
Oba filmy można obejrzeć 11 stycznia o godzinie 19:00 w kinie Forum, w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego. Wystawa w holu kina będzie otwarta do 14 lutego. Zapraszamy.
(informacja Grażyna Hanaf)