Na początku kolejne wyznanie odautorskie. Jestem mańkutem. Do tego „zreformowanym”. Co to znaczy? Leworękim od urodzenia, przerobionym na praworęcznego. W polskiej szkole podstawowej wczesnych lat 60., do której kiedyś uczęszczałem, nikomu nawet się nie śniło, żeby dziecko (a co dopiero dorosły!) mówiło to, co myśli – a już o pisaniu ręką inną niż prawa mowy być nie mogło. Więc nie wolno było pisać lewą.
Dlatego do dzisiaj mam wielki uraz na tle „nie-prawości” właśnie. Bo „nie-prawy” – znaczy „lewy”. Czyli ja. I jeszcze paru innych, którym natura ręce pomyliła. I są „lewi” do końca życia. Przy czym od razu zaznaczam, żeby było wszystko jasne: „lewy” – nie znaczy „lewicowy”.
No i teraz słyszę od pewnego Wielkiego Prawego Człowieka (który wcale taki wielki i prawy nie jest, kiedy mu się lepiej przyjrzeć), że znów mam się opowiedzieć – czy jestem prawy czy nie-prawy Polak.
No i sami powiedzcie – czy ja mam jakieś wyjście?! Tak mnie Pan Bóg stworzył z tą moją nieszczęsną lewą ręką, że już powoli zajmuję miejsce w kącie dla „nie-prawych” czyli „lewych” Polaków.
Dlatego w tej chwili, na wzór odezwy Wielkiego Prawego Człowieka, wzywam wszystkich podobnych do mnie: Nie-prawi Polacy wszystkich opcji łączcie się! Na razie poprzez napisanie pod moim felietonem krótkiej notki o treści takiej na przykład: Ja też jestem „nie-prawy”. Albo: Wybieram „nie-prawość”. Spróbujemy się policzyć. A potem może jakaś partia? Polska Partia Nie-Prawych. Brzmi nieźle!
A na patrona wybierzemy Jarosława Kaczyńskiego, który znowu tak pięknie naród nam jednoczy…
Robert Rosiński